اشعار

عــلـم افــراشـتـۀ قــلــۀ دنـیـا عــبـاس           قــمــرهــاشـمـیِ عــالـم بــالا عــبـاس

اولـیـن گـل پـسـر اُمِّ بـنـیـن و حــیـدر           شیر مردِ دگـر حـضرت زهـرا عباس

---

وارث هیبت مولا؛ همۀ عشـق حسـین           دانش آموز حـسن حضرت سقا عباس

صاحـب پـرچـم فـرمانـدهی عـاشـورا           پـارکـاب قــدم زیـنب کـبـری عـبـاس

ای عموی علی اکبر٬ پدر تشنۀ مشک           ای لـبت آب بقـا؛ صاحب دریـا عباس

بانفس های تو هر مُرده دلی زنده شود           ای دم تو دم صد حضرت عیسی عباس

با ادب هست هرآنکس به شما منتصب است

روز میــلاد تو میـلاد خــدای ادب است

مـتـولد شـدی و اُمِّ بـنـین دلـشـاد است           روز میلاد تو هر سینه علی آباد است

ســاقـی کـربـبـلا هـسـتـی و با آمـدنت           کاسۀ خـالی هر دلـشده ای پُر باده ست

روزمیلاد تو حـیدر بخودش گویا گفت           این پسر در همه جا؛ بهر حسین امداد است

بوسه زد دست خـدا دست تو را آقا یا           بوسه زد برلب شیرین شدهٔ آقا دست؟

نام زیبای تو هر ذائقه را شیرین کرد           عاشق روی تو فرهاد تر از فرهاد است

به عــلـی حــیـدرِ کـرار شـدن می آیـد

به تـو عـبــاسِ عـلـمـدار شدن می آیـد

عالم ازعشق تو بی تاب شود حق دارد           ماه از نور تو بی خواب شود حق دارد

سالی یک دوره اگر درس ادب داشتنت           در تـمامی جهـان باب شود حـق دارد

دری ازصحن تو باز است سوی صحن حسین           درِ صحنت اولوالالباب شود حق دارد

باادب هستـی و با غـیـرتـی و آقا؛ پس           چون توئی ساقی ارباب شود حق دارد

پـسـر شـیـر خــدا ای گُـهــر اُمِّ بـنـیـن           خاک پـای تو زرِ ناب شود حـق دارد

پـدر مشک تویی آب بفـرمان تو است           پس ضریح تو پر از آب شود حق دارد

تو عّـلَـم دارتـرین زادۀ حـیـدر هـستی

مثل اربـاب به زینب تو بـرادر هستی

تو ابوفاضلی و دلـبری ات بی همتاست            نه که تنها ادب؛ آب آوری ات بی همتاست

با غضب کردن تو دشمن ابـتر ترسید           بعد فهمید که جنگاوری ات بی همتاست

نوجوان بودی و پرچم به سرِدوش تو بود            همه دیدند که سرلشگری ات بی همتاست

آفـرین؛ اُمِّ بـنیـن چه پـسـری پـرورده           به خـدا تـربـیت مادری ات بی همتاست

عـبـد صـالح شـدنت بـنـدۀ اللـهـم کرد           یا اباالفضل خدا باوری ات بی همتاست

گـرهی بسته نـدارد به تو دلبـسته شده

خوش بحال دل آنکه به تو وابسته شده

کربلا رفتی و ماه از برت افتاد زمین           اشکها از سر چـشـم ترت افـتاد زمین

به فدای سرو دستت که علی میبوسید           ناگهـان بازوی آب آورت افتـاد زمین

تیری آمد وسط هلهله ها خورد به مشک           شیشه عـمر علی اصغرت افتاد زمین

خبر آمد به سوی اهل حرم وای عمو           با زمین خوردن تو خواهرت افتاد زمین

در مـدیـنـه خـبـر پـرچـم سـقا پـیـچـید           بی هـوا اُمِّ بـنـین مـادرت افـتـاد زمین

ای عموجانِ حرم، باز به من احسان کن

یک شب جمعه مرا کرببلا مهمان کن

: امتیاز

بــایـد حـسیـن دم بــزنـد از فضـائـلت          وقتـی حـسیـنی است تـمام خـصائلـت

تعبیرهای ما همه محدود و نارساست          در شرح بی کرانی اوصـاف کـاملت

---

بی شک در آن به غیرجمال حسین نیست          آئــیــنــه ای اگـر بــگـذاری مـقـابلـت

ای کاشف الکـروب عزیــزان فـاطمه          غـم می بری ز قـلب همه با شـمائـلت

در آسـتـانــه تو گـدایـی بـهــانـه اسـت          دلتـنـگ دیـدن تـو شـده بـاز سـائـلـت

با زورق شکـستـۀ دل سـال های سـال          پهــلـو گـرفـتــه ایم حـوالـی سـاحـلـت

بی شک خدا سرشته تو را از گل حسین

سـقـای با فـضیـلت و دریـا دل حـسین

تو آمدی و روشنی روز و شب شدی          از جنس نور بودی و زهرا نسب شدی

در قامتت اگر چه قـیامت ظهـور داشت          الگـوی بـنـدگی و وقـار و ادب شدی

هم چشم های روشنت آئـیـنة رجـاست          هم صاحب جلال و شکوه وغضب شدی

باید که ذوالـفـقـار حـمـایـل کـنی فـقط          وقتی که تو به شیر خدا منتسب شدی

در هیبت و رشادت و جنگاوری و رزم          تو اسوۀ زهیـر و حبیب و وَهب شدی

در دست تو تلاطم شمـشیر دیدنی ست          فـرزند لافـتـایـی و شیـر عـرب شدی

فـرمـانـدۀ سـپـاهـی و آب آور حـسـین

ای نـافـذ البـصیـره تـرین یـاور حسین

بی شک توصبح روشن شبهای تیره ای          خورشیدی و به ظلمت این شام چیره ای

تـسخـیر کرده جـذبـۀ چـشم تو مـاه را          بی‌خود که نیست تو قمراین عشیره ای

قـدر تو را کسی نشـناسد در این مقـام          وقتی برای امـر شـفـاعت ذخـیـره ای

ما را بس است وقت عبور از پل صراط          از تار و پـود بـیـرق تو دستگـیـره ای

چـشم امید عالم و آدم به دست تـوست

باب الحسین هستی و پرچم به دست توست

فردوس دل همیشه اسـیر خـیال توست          حتی نگـاه آیـنه مـحـو جـمـال تـوست

تو سـاقی کرامت و لطـف و اجــابـتی          این آب نیست زمزمه های زلال توست

ایـثار و پایمردی و اوج وفـا و صبـر          تنها بیان مخـتصری از کمـال توست

در محـضر امام تو تسلیم  محـضی و          والاترین خـصائل تو امتـثـال تـوست

فردا همه به منزلتت غبطه می خورند          فردا تمام عرش خـدا زیر بال توست

باب الحـوائجی و اجـابت به دست تو          تنها بخـواه، عالـم هستی مجال توست

ای آفـتاب علـقـمه: روحی لک الــفـدا

ای آرزوی فـاطـمه: روحی لک الفـدا

ای آفـتـاب روشن شب هـای عـلـقــمـه          سرو رشید خوش قـد و بالای عـلقمه

داده ست مشک تـشنـۀ تو آب را بـهـا          ای آبـروی آب، مـسـیـحای عـلـقــمـه

وقـتی که چند مـوج عـلـیل شریـعه را          کرده ست خاک پای تو دریـای علقمه

لب تشنـۀ زیـارت لب هات مانده است          آری نـگـفـتـه ای به تـمنـای عــلــقـمه

امروز دست های تو افتاد روی خـاک          تا پا بگـیـرد از دل صحـرای عـلقـمه

با وعـده های مـادرت آسوده خـاطریم          چـشم امـیـد ماست به فـردای عـلـقمه

این عطر یاس حضرت زهراست می وزد          از سمت کربـلای تو، سـقـای علقـمه

شب های جمـعه نالـۀ محـزون مادری          مـی آیـد از حــوالی دریـای عــلــقـمه

اُمُّ البـنـیـن و فـاطـمه با قـامـتـی کمان

اینجا نشسته اند و شده آب روضه خوان

فرصت نـداد تا که لـبی تـر کـند گـلـو          دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو

می آیـد از کـنـار شـریـعـه شـهـاب وار          بسته ست راه را به حرم لشکر عـدو

طـوفـان تـیـر می وزد از بین نخـل هـا          حالا شـنـیدنی شده با مشک گـفـتگو:

بسته ست جان طفل صغیری به جان تو          تو مشک آب نه که تـویی جـام آبـرو

ای مشک جـان من به فـدای سر حسین          امـا تو آب را بـرسـان تـا خـیـام او»

اما شکست ساغر و ساقی ز دست رفت          جاری ست خون ز بادۀ چشمش سبوسبو

با مشک پاره پاره به سوی حرم نرفت          تـا بـا امـام خـود نـشـود بـاز رو بـرو

تنـهـا پـناه اهـل حـرم بر نگـشته است          می بـارد از نگـاه سکـینه: عـمو عمو

در خیمه اوج بی کسی احساس می شود

خـورشـید نیـزه ها سر عـباس می شود

: امتیاز

می آیـد از بـهـشت خـبـرها یـكی یـكی            امشب گشوده شد همه درها یكی یكی

وقتی عـلی دوباره قدم می زند به خاك            مـبـهــوت می شـوند نظـرها یكی یكی

---

بـالا بـلــنــدی آمـده و پـیـش قــامـتـش            خـم می شوند كوه و كـمرها یكی یكی

تنها خـلیل نیست كه یعـقوب هم رسید            قــربـانـیـش كـنـنـد پـسـرها یـكی یكی

یك قوم از جمالش و یك قـوم از جلال            دل نَه كه می درنـد جگـرها یكی یكی

خورشیدی از قـبیـلۀ هــاشـم دمـیـده تا            حـیـران كُـنَـد نگـاه قـمـرها یكی یكی

نامش حـماسه را به غـزل بند می زند

اُمّ البـنیـن به فــاطـمـه لبـخـنـد می زند

ای جـامع جـمـیــع نـشـانـیِّ مـرتـضی            عـبـاس نَـه تــمـام جـوانیِّ مــرتـضـی

گیسوی توست رشتۀ جان امیـرعـشق            ابـروی توست طـاق كـمانیِّ مرتضی

وقت ركوع می رسد از دست هـای تو            بر دسـت ما عــقـیـق یـمـانیِّ مرتضی

بـا تـو گــدا مـیـان مـدیــنــه نـیـافــتـــم            ای سـفـره دار سـفـرۀ خوانیِّ مرتضی

وقت نـبـرد بــازوی تو ارث بـرده از            حال و هـوای ضـربـۀ آنـیِّ مـرتـضی

توحید، رستگاریِ از تو شنـفـتن است

آمـوزش نبـرد فـقط از تو گـفـتن است

ما را دلی ست بس كه خراباتی شماست            از آب و خاك صحن سماواتیِ شماست

این اشك چـشم را به امـیـری نمی دهم            این قطره قطره ها همه سوغاتی شماست

مردم مرا به چـشـم غــلامیت دیده انـد            این ها هـم از عـنایت سـاداتی شماست

شاید شـبی به كوچـۀ ما هـم گـذر كنی            با سر رسیـده ایم كه خـیـراتی شماست

دست مرا به پـای غـمت بسـته علـقمه

دستم بگیــر حضرت بی دسـتِ عـلقمه

: امتیاز

روزی شعرمن امشب دو برابر شده است           چون که سرگرم نگاه دو برادر شده است

چـون کـه بـانـوی کـلابیه پـسـر آورده           چــشـم وا کـن، پـدر خـاک قـمـر آورده

---

هـر که از قـافـلۀ فطرسیـان جا مـانـده           نظـرش خـیـره به گهـواره سـقـا مـانـده

زور بازوی تو بی حد و عدد خواهد شد           بعد از این اُمُّ بنین، اُمِّ اســد خـواهد شد

با وجـود تو زمیـن حـیدر دیـگـر دارد           کعبـه جـا دارد اگـر بـاز تـرک بردارد

از در خــانـۀ او پـا نـکـشـیـدم هـرگـز           چون حـسیـنی تر از عباس ندیدم هرگز

«کاشف الکرب» تویی؛ خنده ارباب تویی           «پـدر خـاک» عـلی و «پدر آب» تویی!

روی چشم تو بود جای حسن جای حسین           هست ما بین دو ابروی تو بین الحرمین

پیش خورشید و قمر سایه تو سنگین است           لیک در محضر زینب سر تو پائین است

ساقی ما چه شرابـی چه سبـویـی دارد           بـنـویـسـیــد رقــیـه چـه عـمـویـی دارد

صحبت از مردی تو کار بنی هاشم بود           نـام تو در دل میـدان رجــز قـاسـم بود

تیغ چرخانده ای وپیش توطوفان هیچ است           لشگری نزد تو گر آمده میدان، هیچ است

وسط جنگ زمین را به زمان دوخـته ای           فـن شمشیر زنی را ز که آموخـته ای؟!

ای جوان! پیر رهت کیست ازآن شاه بگو؟           «أشــهـــد أن عـلــیـاً ولـی الله» بـگـــو

او عـلمـدار حسین است ببـخـشـید مرا           مدح او کار حسین است ببخـشـیـد مـرا

: امتیاز

خدا زمین و زمان را دوباره حیران ساخت           تمام شوکت خود را به شکل انسان ساخت

کـشیـد قـامت او را قـیـامتی بـرخاست           برای غارت دل ها سپاه مـژگان ساخت

---

ز اوج شـانـه او آسمـان به خاک افـتاد           رای هرسـر زلفش دلی پریشان ساخت

میان طاق دو ابـروی او گره انـداخـت           از آن دو تیغ گره خورده باد وطوفان ساخت

خــدا بــرای حــمــاســه دلاوری آورد

برای شیــر خــدا شیـر دیگــری آورد

نسیمی از تو وزید و زمین شکـوفـا شد           بهشـت در به در کـوچـه های دنـیـا شـد

برای این که به پای تو بال و پر بزنند           در ازدحـام مـلائـک دوبـاره دعـوا شـد

همان شبی که رسیدی مدینه یادش هست           نگاه کـردی و عـالـم پُـر از مـسیحـا شد

نــگـاه کـن که تــمـام دلـم طــلا گـردد

که گر اشاره کنی خـاک کـیـمـیا گردد

شکوه چشم تو هوش از  سر گـلها برد           زلالــی آمـدنـت آبـــروی دریــــا بـــرد

بهانه تو به صـحـرا کـشید مجـنـون را           کـشـیــد عـکـس تو و دودمان لیـلا برد

 شمایلی ز تو یوسف شبی به خوابش دید           حدیث روی تو گفت و دل از زلیخا بـرد

 قـســم بـه چــشـمــان مـسـت آهــوهــا           که گرد راه تو صبر ازتمام صحرا برد

 شکافت سـینه امواج سهمگین را بـاز           کسی که نـام تو را در کـنـار دریـا برد

قسم به مشک قسم به دلت که بی همتاست

خوشا به حال تو آقا که مادرت زهراست

: امتیاز